Hayal gücüm zayıflıyor. Frp türü birşeyler oynamam lazım ya da masal okumalıyım. Bilmiyorum fazla mantık bana göre değil. Bir sokak kedisiyle konuşsam geçer belki. Ama uzun zamandır göremiyorum hiçbirini. Mart geldi bana vakit ayıramıyorlar belki de. Küçükken yaptığım gibi annemin sarmalarını balkondan aşağı attırıversem toplaşırlar mı yine çevreme? Pencerenin dibinde öyle miyavladıkları zaman teslim olmuşlar demektir. Severdim gitmezlerdi. Ama mutfağa girmeye kalktıkları zaman annem kızar diye kuyruklarından tutup atardım aşağı. Pek tınlamazlardı gelirlerdi yine. A Fine Frenzy- Pick Me Up dinlerken gelirler belki. Güzel şarkı çünkü. Eskiden tavşanlarım vardı benim. 6 tane yavru. Sonra hepsini köpek yedi. Bakıcılarımın bahçesindeydiler. Köpek nasıl girdiyse girmiş. Ertesi gece de annelerini yemiş. Köpeklerden o gün bugündür nefret ederim. Sonra bir tavşanım daha oldu. Onun adı Kara Fatma'ydı. Az mı çekti abimden. Marul vericem marul vericem diye tavşana yapmadığını bırakmadı sadist şey. Annem onu bahçede 15 dakika unutunca kaçıp gitti. E abime dayanamadı tabii, canına tak etti yavrumun. En son bir tane daha tavşan aldım. O da hastaydı. Gecenin bir yarısı gözümün önünde öldü zavallı Zibidi. Artık eve süpriz hayvanatlar getirmemeye dair babama söz verdim. Ama o küçücük tavşanı salondaki halıya bıraktığımda gezinip durmasından da en çok babam mutlu olurdu. Tavşanlar köpekler gibi saldırgan da olmazlar. Küçük dişleriyle diğer canlıları da ısırmazlar. Çok pis kokarlar o da ayrı bir gerçek. Kedilerse hepsinden farklı. İnsana benziyorlar. Köpekler gibi gel deyince gelmiyorlar. Önce kuşkucu bakıyorlar. Sonra yemek vermeye devam edersen gelmeye devam ediyorlar. Diyorum ya insan gibiler. Antalya'da gecenin bir yarısı kedi sevcem ben diye tutturup kuzenimle o karanlıkta arabaların altında az mı süründük gel pisi pisi diye. Ne olursa olsun evde bir tane astımlı bir tane alerjili insan olduğu için sokak kedileriyle sokaklarda sürtmeye devam edeceğim heralde.