Kahvemin son yudumlarını dikip kafamı eğmeden gökyüzüne bakıyorum balkonumda. Önümdeki vişne ağacının dallarının oluşturduğu kare şeklindeki boşluğun arasından parlayan yıldız, parlayan yıldızın üstünden geçen uçak, uçağın içindeki insanlar. Bazıları uyuyor, bazıları pencereden dışarıyı izliyor. Ben de aşağıya bakanlar için bir selam çakıyorum. Sade-No Ordinary Love çalıyor bir de. Diyorum Deftones iyi etmiş güzel etmiş de tüm romantizmi batırmış bu şarkıyı cover'layarak. Bana Sade'yi ilk Mimi Wonka dinletti. Saygılar ona da çok iyi yapmış diyorum şimdi...
I gave you all the love I got
I gave you more than I could give
I gave you love
I gave you all that I have inside
And you took my love
You took my love...
Narsist Köşe
- Phaedrus
- Because we don't know when we will die, we get to think of life as an inexhaustible well, yet everything happens only a certain number of times, and a very small number, really. How many more times will you remember a certain afternoon of your childhood, some afternoon that's so deeply a part of your being that you can't even conceive of your life without it? Perhaps four or five times more, perhaps not even that. How many more times will you watch the full moon rise? Perhaps twenty. And yet it all seems limitless.
Copyright 2009 Alässe & Phaedrus
2 baloncuk:
Yaz yaz depresyona girilmez, duygusallık olmaz. Biriktirin, kışın okuruz. Yapmayın etmeyin, gencecik bünyeler hüzün dolmasın.
Kendime de söylüyorum şu ara aynısını..
yok be canselmo ne depresyonu. sıkıntıdan patlamaktan depresyona sıra gelmiyor ki. sıkıntıdan patlamak depresyondan daha eğlenceli bide :D
Yorum Gönder