Huzursuzluk

Yazı yazmak istemiyorum. Peki şuan niye yazıyorum? Beynime oksijenin ilk gitmeye başladığı günden beri yapmak istemediğim ama yaptığım şeylere o kadar alıştım ki artık gayet doğal geliyor. İnsan; insan olduktan sonra "ben" diye bir kavramın varlığını unutuyor. "Biz" egemenliği altına giriyor. Hatta "siz". Biz'in içinde kendisi de var. Oysa bir kişi yaşıyorsa kendisi için değil başkaları için yaşıyordur. Şöyle bir gözümü kapatıyorum ve kendim için yaptığım en son şeyi hatırlamaya çalışıyorum, olmuyor. Aynı annemin "en son ne zaman birinden özür diledin?" sorusu karşısında suratıma baktığı gibi boş bakıyorum. Diksiyon kursunda hocanın "hayatınız boyunca tam olarak kendinize ait hissettiğiniz, en mutlu üç anınızı kafanızda canlandırın." dediği zaman hocaya baktığım gibi boş... Ben de hocanın verdiği zaman diliminde en iyi yaptığım şeye, hayal kurmaya başlıyorum. Belki de kendim için yaptığım en güzel şey budur. Hayal kurmayı olağanlaştırmak. Günlük hayatın bir parçasıymış gibi. Serviste, okulda, evde, tuvalette, yemekte, uyurken... Hiçbirşey yapmak istemediğim zamanlarda aklıma gelen tek şey. Hiçbirşey yapmak istemediğimi sanırken yanılmama neden olan şey... "Hayal etmekten başka elimizde hiçbirşey yok" diyen bir arkadaşım geliyor aklıma. Sonra "Finding Neverland" filminde Johnny Depp'in boş dünyanın boş insanlarının boş sözlerini geride bırakıp, odasının kapısını aralayıp hayal dünyasına süzüldüğü sahne geliyor gözümün önüne. Çok benzetiyorum kendime. Belki boş değildir, insanın kendisi için yapacağı şeylerle doludur dünya. Ama ben kendimi o hayal dünyasına kapatıp, kapının anahtarını diş perisine sattığım için bunları farkedemiyorumdur. Ama bu durumdaki bir insan, bütün bunları farketmiş bir insan bunu tek başına aşabilir mi? İnsan başka birine ihtiyaç duymaz mı bu konuda? Ama "o biri nerde" bir dilemma ise birşeyleri farketmişsin farketmemişsin ne önemi var? Hayal dünyandaki Peter Pan'la mutlu mesut yaşamak daha net ve huzurlu değil mi?